Kielce

Pierwsze wzmianki o istnieniu Kielc pochodzą z końca XI wieku, gdy wzniesiono kościół pod wezwaniem św. Wojciecha. Jednak archeolodzy uznają, że już wcześniej była tu osada, w której mieszkańcy zajmowali się myślistwem i bartnictwem. W pobliżu w regionie świętokrzyskim istniały znaczące pradziejowe ośrodki wydobycia krzemienia pasiastego, a później produkcji żelaza, czego śladem są pozostałości służących do tego pieców nazywanych dymarkami. 

Kielce otrzymały prawa miejskie w drugiej połowie XII w. W 1459 r. król Kazimierz Jagiellończyk potwierdził lokację miasta. Na przełomie XV i XVI w., rozwinął się przemysł przetwórstwa surowców mineralnych: rud żelaza, miedzi oraz ołowiu. W XVII w., podczas potopu szwedzkiego Kielce zostały zniszczone i ograbione. Ożywienie gospodarcze nastąpiło w XVIII w. W 1727 roku biskup krakowski Felicjan Konstanty Szaniawski powołał szkołę średnią (dzisiejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego), a także seminarium duchowne (obecnie Wyższe Seminarium Duchowne). 

W drugiej połowie XVIII w. na Kielecczyźnie rozpoczęto wydobycie wapieni w kamieniołomach. Po III rozbiorze Polski, pod koniec XVIII wieku Kielce były w administracji Austrii i zostały stolicą cyrkułu (odpowiednika powiatu). W 1809 roku miasto było częścią utworzonego przez Napoleona Księstwa Warszawskiego. W XIX w. w Kielcach powstała pierwsza w Polsce politechnika - Szkoła Akademiczno-Górnicza. Ożywienie gospodarcze nastąpiło w 1885 roku, dzięki m.in. otwarciu linii kolejowej. Powstały duże zakłady przemysłowe, w tym: Społem, wapiennik Kadzielnia i Wietrznia oraz fabryka szkła. W latach 20. XX w. utworzono w Kielcach Centralny Okręg Przemysłowy, który skupiał części województw: kieleckiego, lubelskiego, krakowskiego oraz lwowskiego. 

W czasie II wojny światowej, w latach 1939-1945, miasto zostało opanowane przez Niemców.

1 stycznia 1999 r. Kielce zostały stolicą województwa świętokrzyskiego.

Zgodnie legendą o powstaniu Kielc, Mieszko Bolesławowic, syn Bolesława Śmiałego był na polowaniu w świętokrzyskich borach. W czasie pogoni za zwierzyną uderzył się o konar drzewa i stracił przytomność. Przyśniło mu się, że zbójcy próbują wlać mu do gardła truciznę. Gdy zaczął tracić siły, nagle objawił mu się św. Wojciech. Podniósł pastorał i na ziemi nakreślił szlak, który przeistoczył się w strumień ożywczej wody. Mieszko ocknął się i obok ujrzał wodę, która była krystalicznie czysta i smaczna, taka jak mu się przyśniła. Poczuł siłę, wstał i szybko odnalazł swój orszak.

Odjeżdżając z polany zobaczył ogromne, białe kły nieznanego mu zwierzęcia, możliwe, że dzika. Wtedy Mieszko zapowiedział, że wybuduje tu gród wraz z kościołem. W niedalekiej przyszłości, w samym centrum puszczy, nad rzeką Silnicą powstała osada o nazwie Kielce.

W dawnych czasach używano nazwę Kielec, która prawdopodobnie pochodzi od słowa "kieł". Jedna z hipotez mówi o tym, że nazwa Kielce pochodzi od małopolskiego rodu Kiełczów lub od osób z rodu Kielca.

Wśród zabytków Kielc jest wiele kościołów i miejsc świętych, w tym: kościół pw. Świętej Trójcy, kościół pw. świętego Wojciecha, kościół garnizonowy, kościół ewangelicki, klasztor i kościół pw. świętego Karola Boromeusza na Karczówce, dawny Pałac Biskupów Krakowskich, katedra pw. Wniebowzięcia NMP. Miejscami wartymi odwiedzenia w Kielcach są także: rynek, Dworek Laszczyków, ulica Henryka Sienkiewicza, Kielecka Aleja Sław, a także cukiernia "U Pańszczyka".